دیدین بعضی آدم‌ها شمارو دوست دارن و بعد که میفهمن شما هم دوستشون دارین از ریتم خارج میشن؟ خب من این حالت رو نه تنها در خیلی ها دیدم بلکه خیلی اوقات به بازی گرفتم.
خودم کمتر وقتی این جور آدم بودم. در واقع یک پوشه دارم توی قلبم از نام آدم‌هایی که حس میکنم دوستم دارند و برایشان اعتبار ویژه در نظر میگیرم. چون بالاخره باید فرقی بین آنهایی که هیچ وقت حسی به من نداشتن و بقیه باشد حتی اگر گاهی حس میکنم احمق، پیش پا افتاده یا سطحی هستند. در نهایت یک قدم آمدن آن‌ها، صد قدم رفتن من تمام میشود. تا شاید خودشان روزی رها کنند.
میگن دوست داشتن آدم‌ها اونها رو تبدیل به خدا میکنه اما شما نمیتونید حدس بزنید تبدیل به چه جور خدایی میشن. من از خدایی که در این آدم‌ها میشم راضی ام. یک خدای کوچک، بدون ادعا، در دسترس و رو به فزونی. این روزها این اتفاق پررنگ تره چون میخوام نام افراد در پوشه ها فارغ از مرد یا زن بودنشون باشه.
درباره این سایت